Bazı anne babalar, çocukların davranışlarından ve eylemlerinden şikayetçi oldukları için çocuklarını psikoterapiye getirirler. Öncelikle ebeveyn ile görüşülür. Çocuklarının neden böyle davrandığını anlamadıklarını, ellerinden geldiğince onun iyiliği için çabaladıklarını, çocuklarının hiç kendilerine çekmediğini, yeni neslin bir tuhaf olduğunu anlatırlar. 

Laf arasında "elbet bizim de hatalarımız olmuştur” cümlesini sıkıştırarak, bu hataların çok da önemli olmadığı mesajını iletmiş olurlar.

Terapiden beklentileri de şudur: Terapist çocukla konuşsun, ona akıl versin sonra çocuk tam da ebeveynin istediği gibi bir karaktere dönüşsün.  

 

 Ama işler pek öyle yürümüyordur. Çocuğun problem inşasının temellerine inildiğinde anne babanın huy, davranış ve ilişkilerinin gölgesini görürüz. Altta yatan bu etmenler bazen geçmişte olmuş bitmiştir, bazen de hala devam etmektedir.

 

Ebeveynlere bunu aktardığımızda hayal kırıklığına uğrarlar. Çocuğun terapiye gidip değişmesi gerektiğini düşünen ebeveyn birden kendisinin değişmesi gerektiği, hatta bazen bunun için terapi alması gerektiğini öğrenmiştir.

 Bu aşamadan sonra bir yol ayrımına girerler. Ya değişmeye gönüllü olacaklar ve çocuklar da bu değişimden olumlu anlamda nasibini alacak, ya da değişimi reddedip "biz babamızdan böyle gördük ama böyle olmadık” düşüncesine sığınıp kendileri dışında her şeyi suçlayacaklardır.

 

Eğer bu durumda iseniz sakın ümitsizliğe kapılmayın. Anlaşılamayacağınızı düşünmeyin. Değişmek gerektiğini kabullenmek de, değişmek de çok zordur.

 

Ama bir adım atarsanız imkansız olmadığını ve daha iyi hissettirdiğini fark edersiniz.

 Kendiniz, aileniz, çocuklarınız ve geleceğiniz için değişime cesaretli olun. Bu konuda zorlanıyorsanız bir uzmandan yardım almaktan çekinmeyin.

 

Herkese mutlu bir yuva dilerim.